Festivalverslag Dour 2019: dag #2

Wie dag 1 overleefde, kon rond het middaguur al afzakken naar de festivalweide van Dour 2019. Dag 2 stond in het teken van headliner Cypress Hill, maar overdag was er nog veel meer te ontdekken op de stoffige weide.

Rare Akuma (****) kreeg de eer om de spits af te bijten en deed dat met verve. De Antwerpenaar wist iedereen vanaf de eerste beats wakker te schudden en greep de aandacht van het publiek met z’n strakke performance. Bij nummers als ‘Lil Sinatra’ en ‘Fashion’ ontstonden er spontaan moshpits, tot groot jolijt van de Rare Akuma. Een sterk begin van de dag!

Nadat we uitvoering de sfeer op het terrein hadden opgesnoven, begaven we ons richting La Petite Maison. Daar hoopten we dat de vijf Dubliners hun hype kwamen verzilveren, maar Fontaines DC (**) leek precies weinig goesting te hebben om hun debuut ‘Dogrel’ voor te stellen. Eerste nummers “Hurricane Laughter” en “Cha Cha Cha” voelden ietwat stoïcijns aan en bovendien zat het geluid ook nog niet helemaal mee. Hun normaal gezien messcherpe songs konden wel een slijpsteen gebruiken. Dat de ijsberende frontman Grian Chatten meer contact leek te zoeken met de sigaret achter zijn oor dan met het publiek hielp daarbij ook niet echt.

Pas na de single “Too Real” leken de postpunkers op volle snelheid en vinnigheid te zijn gekomen. Tijdens de tweede helft van hun set spanden ze de gespen van hun gekwelde Ierse zielen aan, waarna de eerste moshpits in gang schoten. Tien minuten eerder dan gepland gaven ze er de brui aan, mogelijks door de achterstand in het uurrooster van La Petite Maison. Nog steeds geen reden om zo’n middelmatige set neer te zetten, lijkt ons.

We blijven nog even in La Petite Maison, want Sudan Archives (****) kwam ons betoveren en omverblazen met haar soul, trap en viool. In een rood kleed zette Brittney Parks haar eerste stappen op het podium. De bijhorende lichtshow was een uur lang beklijvend om te volgen. De set begon rustig en bouwde op sensuele wijze op naar hoogtepunten als ‘Nont for Sale’ en ‘Come Meh Way’. De gitaarsolo’s vlogen ons om de oren en bleven ons van de eerste tot de laatste nooit entertainen.

Op naar The last Arena, op naar Vince Staples (*****). De verwachtingen lagen hoog, zeker na zijn verbluffende passage op Rock Werchter in 2018. Dat de tent ging ontploffen, dat hadden we al door na het eerste nummer. Met een uitstekend gebalanceerde set, die opbouwde naar verschillende hoogtepunten, liet hij harde en pompende beats op de weide los. Nummers als ‘Big Fish’, ‘Norf Norf’ en ‘745’ kregen iedereen aan het dansen. Hét concert dat Dour nodig had om de nacht in te duiken.

We waren nog niet bekomen van Vince Staples of we kregen de experimentele noisecore van Death Grips (*****) over ons heen. Wie nog geef fan was, was het na afloop ongetwijfeld. Als een wervelwind raasden ze door de set, die energiek begon met ‘I’ve Seen Footage’. De sfeer zat er meteen in en bleef tot de allerlaatste seconde hangen. Met het trio ‘Takyon’, ‘Anne Bonny’ en ‘The Fever’ eindigden ze hun waanzinnige set. Nu al één van de beste concerten van Dour 2019.

In The Last Arena was het de beurt aan de Franse superster OrelSan (***). Het feest begon al vroeg in de set wanneer ‘Basique’ en ‘La Pluie’ op ons werden afgevuurd. Een veelbelovende start die helaas niet lang genoeg duurde. Het feestgedruis maakte plaats voor geroezemoes en voor we het wisten zaten we al een half uur verder in de set. Op het einde probeerde OrelSan alles nog recht te trekken door in het publiek te duiken tijdens ‘La Terre Est Ronde’.

Tijd voor dé headliner van de dag: Cypress Hill (***). Een aarzelende start – te wijten aan technische problemen – zorgde ervoor dat het even wachten was tot iedereen echt in het optreden zat. B Real en Sen Dog rapten wel degelijk, maar er was weinig van te verstaan die eerste minuten. Gelukkig schoot er iemand in de PA wakker en klonk het vanaf ‘When the Shit Goes Down’ al stukken beter.

Halverwege kregen nog een kleine ode aan The Prodigy met ‘Firestarter’ alvorens de wei – voor de eerste keer – pas echt ontplofte met ‘Insane In The Brain’. Cypress Hill wist dan nog even de spanning op te bouwen met ‘I Ain’t Goin’ Out Like That’ en ‘Superstar’ om dan uiteindelijk ook een gigantische sitdown te lanceren voor ‘Jump Around’. Dour luisterde aandachtig naar de oproep en tienduizenden sprongen op en neer.