Het grote Rock Werchter 2018 verslag: dag #1
Op dag één van Rock Werchter 2018 was het vooral uitkijken naar supergroep Gorillaz. Maar de wei had meer te bieden dan Damon Albarn en co: James Bay, Anne-Marie, Vince Staples, The Vaccines en Queens Of The Stone Age.
Gepaste portie Indie-rock
Klokslag 16u begonnen The Vaccines (★★★) aan hun set op het hoofdpodium. Geen onbekenden voor Rock Werchter. De Britse rockers brachten dit jaar een nieuw album uit, maar hun set bestond voornamelijk uit de goede oude meezingers zoals “Wetsuite” en “Teenage Icon”.
‘I see you Brits Abroad,’ roept frontman Justin Young, wiens Adidas joggingbroek niet harder kon clashen met het gele cowboyhemd en de rode glinsterende gitaar. Stijlicoon is hij nog niet, maar Justin Young kan wel zingen en een publiek meekrijgen.
De set valt jammer genoeg stil bij “Melody Calling”. Ook de kersverse song “All My Friends Are Falling In Love” is net dat tikkeltje te soft voor een band als The Vaccines. Lang laten ze ons niet in de blakke zon staan gapen. Met “I Always Knew” en “If You Wanna” pikken ze het tempo terug op. “I Can’t Quit” is de perfecte afsluiter.
De ene na de andere hit
Dag één had nog meer Britten in petto. Anne-Marie (★★★★) is in korte tijd uitgegroeid tot een echte popster. Haar debuutalbum is in België inmiddels 10.000 keer over de toonbank gegaan. Vorige zondag stond ze nog op het grote podium in het voorprogramma van Ed Sheeran nu doet ze het alleen in de Klub C.
Na een bombastische intro komt Anne-Marie het podium opgehuppeld. Ze start meteen met “Ciao Adios”. De collectieve generatie Z wurmt zich naar voor opdat hun idool het bordje met ‘girlcrush’ of ‘I wanne Anne-Marie you’ kan lezen. Uit volle borst zingen ze mee met over chocolade eten en geen schmink dragen.
Na “Perfect” trekt de Britse haar Ed Sheeran kaart: “2002”. Andere albumtracks “Trigger” en “Bad Girlfriend” worden evenluid meegezongen. De goedlachse Anne-Marie zingt met gemak de hoogste noten en doet er hier en daar een uithaal bij. Haar nieuw nummer met Rudimental klinkt nog niet zo vertrouwd als “Rockabye” maar geef het een maand en er staat weer een nieuwe zomerhit op haar naam.
Bouncen op eigen risico
Hij maakte eerder deze maand nog furore op Best Kept Secret. En de hippe Hollanders hadden gelijk: Vince Staples (★★★) moet je gezien hebben! De Californische rapper deed een volle Klub C springen in z’n eentje. Zijn start was enorm sterk met “Get the F Off My Dick” en “Big Fish”. Ook de visuals waren meer dan geslaagd: veel rook en achter hem een verzameling tv schermen met oude tv-beelden. Sfeer maak je zelf, dat lijkt het motto van de man achter de microfoon te zijn. Wanneer het publiek z’n kopje wat laat hangen, zorgt Vince voor een duwtje in de rug. Tijdens “Opps” telt hij af en op 1 davert de Klub C opnieuw. Dat trucje herhaalt hij bij “Bagbak”.
Jammer dat Vince niet altijd zelf zingt. Soms horen we de stem van Staples maar staat z’n microfoon niet aan zijn lippen. Het schept verwarring links en rechts, maar de fans laten het niet aan hun hart komen. De bars die wel live worden gerapt zijn scherp genoeg om ons zoet te houden. Later op de avond tekent hij niet present op de gastenlijst van Gorillaz, maar hij gooit er in z’n eigen set toch “Ascension” in. Afsluiten doet Vince Staples met knallers “Norf Norf” en “Yeah Right” en de wijze woorden: ‘I had a good time. If you didn’t have a good time, I’m sorry.’
Zonder lang haar, met evenveel emotie
Op Rock Werchter stond hij ooit nog op de Main Stage, een donkere knusse Barn lijkt beter geschikt voor James Bay (★★★). Wanneer de avond valt en de zon niet meer gevaarlijk is, trekken festivalgangers in duo’s naar de Barn om er romantisch te doen op songs als “Craving”, “If You Ever Want To Be In Love” en “Wild Love”.
De nieuwe albumtracks zijn duidelijk niet de nummers waar het publiek voor komt. Teveel synths? Te onbekend? Niet emo genoeg? Gelukkig kan Bay uit een succesvolle debuutplaat putten. “Scars” brengt ontroering en “When We Were On Fire” doet iedereen de tranen uit z’n ogen wiegen.
We komen plots tot het besef dat Bay wel heel wat festivalclassics heeft. De handige Ooh Ooh Ooh’s in “Let It Go” en de vette solo aan het begin van “Best Fake Smile” passen perfect in een ‘festivalact voor dummies’. Al zal niet iedereen hier staan voor de muziek. James Bay is knap en hij weet het. Op het juiste moment een knipoog en een verlegen lach zodat de kuiltjes in zijn wangen goed te zien zijn. Wanneer hij zijn hemdje uitdoet en er twee witte armpjes met schattige spierballen tevoorschijn komen, valt het publiek volledig voor deze Bae. Zijn nieuwe album mag dan nog niet bekoren bij het grote publiek, hij weet zijn festivalset wel ideaal in te richten. Met “Simply The Best” van Tina Turner zet hij de finale in. Eindigen doet Bay met “Hold Back The River” en duizenden schor geschreeuwde kelen.
Arrogante rockers ft. Spiderman
Voor een portie oeroude rock, moest je donderdagavond aan de Main Stage zijn. Queens Of The Stone Age (★★★★) deed de wei daveren bij zonsondergang. De gitaarsolo’s waren strak en zanger Josh Homme had er duidelijk plezier in.
Al meteen in het begin kregen we grote kleppers als “Go With The Flow” en “The Way You Used To Do”. Een festivalpubliek twee uur boeien was misschien iets te hoog gegrepen want bij een lange versie van “Make It With Chu” verloren heel wat mensen de interesse. Ook de drumsolo’s mochten wat korter.
Het moment dat iedereen zal bijblijven is ongetwijfeld de Spiderman die vanachter aan de wei over het publiek naar voor kroop. Zo nodige Josh een spiderman uit op het podium wat voor hilariteit in het publiek zorgde. Uiteindelijk voelde de set van Queens Of The Stone Age wat dubbel aan. Enerzijds kregen we een retestrakke rockshow, maar anderzijds ging deze op slecht één uur veel beter en overtuigender overgekomen zijn.
Grappen en grollen
“Hello! Hello! Hello!” klonk het om 0u15. Gorillaz (★★★★) begon aan hun set met een gouden oude “Last Living Souls”. En het waren de volgende uren ook vooral de oude songs die het beste werkten op de wei. Now, Now-single “Humility” zorgde vooral voor hilariteit omwille van de videoclip op de achtergrond.
Van die visuals hadden we meer verwacht. De ene keer was het een droge videoclip, de andere een echt spektakel met een extra rond scherm dat uitklapte en bijvoorbeeld een oog liet zien. De dystopische beelden pasten dan weer perfect bij de duistere songs.
Geestesvader van de band Damon Albarn stond niet alleen op het podium. Naast een uitzinnige band en achtergrondzangeressen, nam hij ook een aantal gastrappers en -zangers mee. Zo passeerde Little Simz voor een razendsnelle strofe op “Garage Palace” en kwam De La Soul meerappen op “Superfast Jellyfish” en zorgde ze voor dé lach op “Feel Good Inc.” Grote afwezige was Vince Staples, die enkele uren eerder in de Klub C stond.
Maar Damon Albarn had nog een andere entertainer uit zijn hoed getoverd: Jamie Principle die vlotjes door het publiek liep. Albarn zelf dook dan weer tijdens het duistere “El Manana”. Damon Albarn huppelde tussen de gastzangers door en was duidelijk tevreden. En ook hij moest het over het voetbal hebben, maar op z’n eigen manier door de tekst op “Kids With Guns” te veranderen in ‘Eden Hazard’. Het hoogtepunt was ongetwijfeld “Dirty Harry” en “Clint Eastwood.” meezingers waarvan je niet vaak de kans krijgt ze live te kunnen horen. Het publiek genoot dan ook met volle teugen.
