Festivalverslag Best Kept Secret: Dag 2
Dag twee breekt aan in Hilvarenbeek en we ontwaken wat later dan gewoonlijk. Er wacht ons namelijk een drukke festivaldag. Deze tweede festivaldag van Best Kept Secret komt wat moeizaam op gang, maar dankzij Sue The Night raken we wat sneller in festivalmodus. Een zuiver optreden, mooie klanken en een zichtbaar genietend publiek. We snappen waarom de Nederlandse schone uitgeroepen werd tot 3FM Serious Talent.
Even wat te drinken halen, enkele foodtrucks passeren en terug plaats vatten aan het meer, want op Stage ONE staan Temples klaar. De psychedelische pop brengt ons wat in beweging, maar op geen enkel moment in echt vervoering. Catchy zijn de songs zeker, maar we bleven toch wat op onze honger zitten gedurende de hele set.
Of Monsters And Men is de volgende naam op het hoofdpodium van BKS. De Ijslanders, keurig in zwarte outfits, gaan goed van start maar lijken in het midden van de set wat grip te verliezen op het publiek. Dit voornamelijk omdat er veel nieuwe nummers gespeeld werden, die nog vrij onbekend zijn bij het grote publiek. Dan maar Little Talks op ons loslaten en iedereen begint uitzinnig mee te kwelen en te huppelen. Het zat goed, de stemmen van Nanna en Ragnar klonken hemels samen en de muziek nam ons mee in hun verhalen. We geven die nieuwe nummers nog even tijd om in te werken.
Zelden zo hard gelopen om op tijd te komen voor een optreden: Stage TWO was de bestemming en jongens… wat een top optreden wat dit! Death Cab For Cutie, een band die we al even niet meer live gezien hebben, blies ons weg van de eerste tot de laatste noot. Zanger Ben Gibbard was in grote doen en de band leverde een strak optreden. De set bestond voornamelijk uit oude nummers, die na al die jaren nog steeds overeind blijven. Hoogtepuntjes waren I Will Possess Your Heart, Soul Meets Body en de prachtige afsluiter Transatlanticism. Wie naar Rock Werchter trekt deze week: Vrijdag 15:10, The Barn. Zeg niet dat we je niet gewaarschuwd hebben!
Opnieuw trekken we naar Stage ONE waar onze landgenoten Balthazar optreden. En wat een machtig optreden was dit! Het publiek bewoog vanaf de eerste nummers ritmisch mee.
De Belgen onder ons zongen zowat alle nummers mee, want de set bestond voornamelijk uit ‘bekende’ nummers. Zelfs het publiek achteraan danste er lustig op los, stilstaan was geen optie. Je voelde de set opbouwen naar een hoogtepunt en dat kwam er ook met het trio Sinking Ship, Do Not Claim Them Anymore en Blood Like Wine. Raise your glass to Balthazar!
We zijn al verwend geweest, na twee geweldige optredens zo kort na elkaar. Kunnen we The Vaccines aan dat lijstje toevoegen? Ja! Kort samengevat: Het was een kwalitatief optreden dat bomvol energie zat. En dat is nog zacht uitgedrukt zelfs. Zanger Justin Young springt, huppelt en zingt zelf al liggend op het podium. Wetsuit werd uiteraard massaal meegezongen door het publiek en je krijgt nooit genoeg van Wrecking Bar. De nieuwe nummers deden het goed, maar het is vooral het oudere materiaal dat iedereen aan het dansen krijgt. Muzikaal zijn The Vaccines erop vooruit gegaan en ze losten de verwachtingen ook helemaal in.
Stage TWO maakt zich op voor de komst van de Amerikaanse rapper A$AP Rocky. Beginnen deed hij met vertraging en enkel (te harde) bassnummers, die meteen een deel van het publiek de tent uitjoeg.
De rapper werd bijgestaan door drie crewmembers van de A$AP Mob, die vrolijk rondstuiteren op het podium. Dit alles zorgde voor een erg chaotische show. We onthouden niet echt veel van dit optreden behalve het moment waarop A$AP een high five wou uitdelen aan een crowdsurfer die door de security werd weggeleid. Rocky stak zijn hand uit, staakte de muziek en riep de fan terug met de profetische woorden “Bring that guy back”. Een mooi gebaar, maar we hadden liever een beter optreden gezien. Na het laatste nummer van A$AP klonk ‘Smells Like Teen Spirit’ uit de boxen van Stage TWO, tijd om te begeven richting Stage ONE.
Afsluiten deden we met dé headliner van dag twee: Noel Gallagher’s High Flying Birds. Net zoals bij The Libertines duurt het even voor de vonk overslaat op het publiek. De set bestond voornamelijk uit het solowerk van Noel, afgewisseld met enkele Oasis-klassiekers. De meegereisde fans uit Manchester hebben er alvast zin in. Ergens in het midden van de set kwam een eerste meezingmoment met Champagne Supernova. Er was niet echt veel spektakel te beleven, maar je voelt de set wel opbouwen naar iets grootser. Zo was er een heftige versie van Digsy’s Dinner, de ietwat onbekendere B-single The Masterplan, AKA… What a Life en uiteraard de meezinger der meezingers Don’t Look Back In Anger. Degelijk en proper, zonder meer.
